‘Dan voel je je zó vrij!’

Tussen alle interviews die in een jaar gemaakt worden zitten soms pareltjes. Eén daarvan is het interview met Resi Berkers in haar functie als voorzitter/penningmeester van het Lokaal Economisch Transactie Systeem Leds. Gehandicapt en liggend op bed bestiert ze met een laptop alle zaken. In een 2e interview vertelt ze over haar handicap, een verhaal vol optimisme en hoop.

VELDHOVEN - “Ik wandelde altijd heel graag, maar het ging steeds moeizamer en slechter. Op 1 januari 2000 was het ineens knáp en kon ik niks meer. ‘t Was gewoon afgelopen”, vertelt Resi Berkers.

Geen uitkering

“Ik ben naar het ziekenhuis gegaan, maar ze noemden het a-specifiek, het had geen naam en dan doen ze niets, ook al zien ze dat het niet goed is. Ik ben vier jaar aan het dokteren geweest. Er werd een MRI van de bovenrug gemaakt, terwijl de meeste klachten in de onderrug zaten. Ik was secretaresse bij de Stichting Consulententeam en kreeg nog 2 jaar uitbetaald. Maar van het UWV kreeg ik geen uitkering want ze zeiden: ‘Je hebt niets’ . Ik was toen 43 jaar.”

Prinses

“Ik ben wel altijd een brekebeen geweest. Op mijn 21e brak een knieschijf, ook weer a-specifiek. De keuringsarts opereerde hem toch en schrok zich rot. Daarna werd ik behandeld als een prinses. Het lopen bleef wel moeilijk, maar ik wilde het en tapete de knie goed in.”

Volgende dag

“Vanaf 2000 heb ik 4 jaar plat gelegen. Ik was lid van een patiëntenvereniging en via hen kwam ik terecht bij een Nederlandse arts die in een kliniek in München werkte. Hij heeft een discografie van de rug gemaakt. Het werd hem meteen duidelijk en de volgende dag al werd ik geopereerd, ideaal! Ik kon weer lopen, nou ja, schuifelen...”

Accepteren

“Maar na een half jaar was het weer mis. Ik had 3 hernia’s in de nek. Met een 2e operatie hebben ze protheses aangebracht, zodat de tussenwervelschijf kon genezen. Na die operatie had ik echt het gevoel: ik kan weer ademhalen, maar het bleef pijnlijk en ik moest aan de morfine én ik moest gewoonweg accepteren dat het niet beter zou worden.”

Lucht

“Ik heb het geaccepteerd en toen bleek ik toch nog van alles te kunnen. Ik ben toen mijn spieren op gaan bouwen én kreeg zorg en hulpmiddelen. Ergotherapeute Lisette zorgde voor beugels, een ligrolstoel en een douchekraag. Dan voel je je zó vrij, ik kreeg letterlijk meer lucht. Ik kan liggend schilderen en werken met speksteen en soms wat ‘frotten’ in de tuin.””